Yalnızlığımıza hapsolmuş iki mahkumuz işte .. Bizim yalnızlığımıza şafak atmaz gün doğmaz .. Çünkü ; Biz olmaya yetmeyecek kadar çok engelimiz var .. Mücadelemizde aşılan her engelle Biz olduğumuzu sansak ta vardığımız son noktada birbirimizi yitiriyoruz aslında .. Sen alıştım desende ben alışamıyordum senin bendeki imkansızlığına .. Sen öyle olgundun ve ben öyle çocuk .. Sen öyle alışkındın ben öyle aşık... Ben en çok gülüşündeki hüzne vuruldum ...
Aşk ateş olur yakar derler ama kimileri ateşin yaktığını bilir ; kimileri ateşte yanmayı ...
Şimdi Aşkın imkansızlığında gülüşünün yangınında yalnızlığın ateşten koğuşunda cayır cayır yanma zamanı ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder